FAYA'S HZP VERHAAL

Vanaf de VJP hebben we regelmatig getraind voor de HZP.  Meestal in de velden van Francis en
een paar keer bij Jan, die mooie kolkjes met riet in zijn veld bleek te hebben.  Zeker het
stöberen in het riet hebben we intensief getraind, zodat de honden uit zichzelf in het riet
zouden blijven zoeken.  Heel wat sleepjes hebben we getrokken, om de honden zo goed
mogelijk voor te bereiden op de HZP en twee keer hebben we in de bieten van Francis het
veldwerken kunnen oefenen.







En dan is het zover.  Vrijdag de 14e op naar Gaststätte Heidehof.  Hier ontmoeten we Josef
Garming, die ons naar het waterwerk zal brengen.
Faya en ik zijn als tweede aan de beurt.  Karen die als eerste met Femke was, zal voor mij
schieten.  Ons eerste onderdeel was de schotvastheid in het water.  Faya moest een eend, die
zichtbaar voor haar in het water gegooid werd, apporteren, terwijl er over haar en de eend
heen in het water werd geschoten toen ze zo’n drie meter voor de eend was.  Ze mocht niet
op het schot reageren.  Tijdens de training is Faya bij dit onderdeel enorm geschokken van het
schot van achteren (randhagel?) en we hebben hier de laatste twee weken dus enorm op
geoefend en gelukkig ging het goed.  Ze zwom (met een nog snel in het schot geroepen extra
apport) gelukkig door en kwam terug met de eend.  De keurmeesters gingen keurig een eind
verderop staan om haar makkelijk uit het water te laten komen en ik pakte snel de eend aan. 
Wij hadden begrepen dat staand afgeven prima was, maar dat bleek deze keer niet zo te zijn.
Het koste ons dus één puntje voor Art des Bringens. Daaruit blijkt maar weer de ene
keurmeester is de andere niet)
Het volgende onderdeel was Wasserarbeit, Verlorensuche im deckungsreiken Gewässer.
Hiervoor moesten we achter een caravan gaan staan terwijl de eend ondertussen naar de
overkant van het water tussen de boomwortels e.d werd gegooid.  Op zich hoefde dit
onderdeel geen problemen op te leveren, behalve dat Faya rechts naast zich wel wat dekking
zag, waar ze graag in wilde, terwijl ze over moest.  Over betekent normaal naar de overkant
en dan eruit.  Ik zag haar naar de overkant kijken met een blik van “ik zie geen land aan de
overkant alleen maar wortels, struiken, bomen etc.”.  Het geluk was aan onze kant, want de
eend bleek zo geworpen te zijn, dat ze hem één maal in het water nog net kon zien liggen
en naar nog een stevig commando over, ging ze naar de overkant, pakte de eend en kwam
keurig terug.  Deze keer riep ik keurig zit, haar kont ging naar beneden, ik pakte de eend aan,
maar te vroeg. Volgens de heren keurmeester moest ze echt helemaal zitten en blijven zitten,
dus weer een puntje weg bij Art des Bringens van de eend.
Nu kwam het stöberen, dus weer achter de caravan, terwijl er ondertussen een levende eend
werd losgelaten op het water. Opnieuw moest ik Faya naar de overkant zien te krijgen, terwijl
zij eigenlijk rechts wilde gaan stöberen. Daar zag ze tenminste nog iets wat op riet leek en
aan de overkant duidelijk niet.  Met wat extra commando’s kreeg ik haar dan toch naar de
overkant, waar ze al gelijk de eend in de neus kreeg en toen viel het kwartje onmiddellijk. 
In no-time had ze de eend de dekking uit en Karen mocht hem ook gelijk schieten.  Daar
hadden we dan zo vaak en intensief op getraind (is natuurlijk nooit weg).  De hond moest
minstens 20 minuten zelfstandig in het riet blijven zoeken en de laatste training hadden ze
allemaal geweldig mooi werk laten zien.  Om vervolgens tijdens deze proef geen riet te zien,
eenden te krijgen die niet onderdoken en binnen vijf minuten klaar te zijn met stöberen.  We
waren natuurlijk hartstikke blij dat het allemaal goed gegaan was en tijdens al deze trainingen
hebben de honden natuurlijk een geweldige schat aan ervaring opgedaan die niemand ze meer
afneemt, maar we hadden dat ook zo graag daar willen laten zien. 
Karen had de smaak te pakken en schoot in een keer raak en Faya haalde snel de eend op om
vervolgens niet direct terug te komen naar mij, maar met de eend in de vang achterlangs terug
te stöberen en op exact dezelfde plaats waar ze erin was gegaan weer terug te komen.  Of ze
gedacht heeft ik moest steeds stöberen nu zal ik ook stöberen, of dat ze iets zeer interessants
rook (waarschijnlijker, want er waren daar natuurlijk al vele eenden geweest en geschoten), ik
weet het niet, maar ik heb hem wel geknepen. De eend werd nu natuurlijk ook helemaal na
gekeken, maar ze bleek er toch niets mee uitgespookt te hebben. Deze eend gaf ze naar een
zeer duidelijk zit commando wel zittend af en Art des Bringens Ente blijft daardoor op een 8
staan. Voor de overige onderdelen kregen we tienen, dus deze dag was helemaal geslaagd voor
ons.



De rest van de proeven zou op zaterdag plaats vinden.  Dit betekende om kwart voor vijf het
bed uit en om kwart over vijf rijden zodat we om 7 uur in Vreden-Lünten zouden zijn.  Hier
werden de groepen voor zaterdag ingedeeld en Francis en ik kwamen samen in één groep
terecht.
We zouden beginnen met het laten voorstaan van de honden, zonder dat ze daarbij hoefden
te veldwerken.  Ze wilden gewoon het voorstaan op zich beoordelen.  Faya kwam als tweede
het weilandje op waar ze de patrijzen gezien hadden.  Ik moest haar daar nog maar even
uitlaten, dan had ze dat gehad.  Ze rook van alles om vervolgens als een idioot over het veld
en langs de maïsrand te rennen. Ze liep of beter gezegd racede de patrijzen er dan ook uit,
zonder te hebben voorgestaan helaas.  Verderop zagen ze fazanten op een stukje land langs
de maïs, maar voordat Faya daar ook maar in de buurt kon komen, waren de fazanten al weer
de maïs in.  Even laten liep ze er op dat veldje nog wel weer patrijzen uit, omdat ze, doordat
ze alleen het voorstaan wilde zien, geen rekening hielden met de wind.  Faya kwam dus aan
de verkeerde kant van de wind bij de patrijzen uit.
We reden weer verder.  Faya mocht nu wel veldwerken tussen twee maïslanden.  Het kostte
me behoorlijk wat moeite om haar uit de maïs te houden. Even daarvoor waren er namelijk
twee reeën vanaf het veld de maïs ingegaan en ondanks dat ze dat gelukkig niet gezien had,
rook ze het kennelijk toch heel goed.  Helaas zat er op dit veld geen enkel wild.  Op ditzelfde
veldje werden daarna alle honden getest op schotvastheid in het veld.  Dit was geen probleem.
Nog een laatste keer veldwerk voor Faya.  Een mooi stukje bieten ingesloten door een houtwal
rechts en links en achter maïs.  Faya gaat flitsend van start en laat heel mooi werk zien.  Zelfs
de randjes pakt ze in hoog tempo mee.  Tot aan het eind, daar gaat haar neus aan de grond
 verdwijnt ze in volle vaart de maïs in.  Ondanks mijn fluiten, kwam ze er niet meer uit.  Ze is
minsten 10 minuten weggeweest in de maïs.  In het begin heb ik nog dapper gevloten, maar
aangezien ik niets meer zag bewegen, ben ik daar na een tijdje maar mee gestopt.  Na een
minuut of tien toch nog maar eens fluiten en toen links aan het begin van de maïs een kabaal
en daar vloog een fazant op …. en Faya erachter aan.  Waarschijnlijk waren de fazanten dus
de bieten uitgelopen en in de maïs verdwenen met uiteindelijk Faya erachteraan.  Hoelang en
of ze heeft ze voorgestaan, zullen we nooit weten, feit blijft dat op het fluitsignaal haan en
Faya uit de maïs gevlogen kwamen  Helaas hadden de keurmeesters dit dus niet gezien, want
die waren maar vast een sleepspoor voor een andere hond aan het trekken.
Het voorstaan van Faya hebben ze dus niet echt goed kunnen beoordelen en voor Vorstehen
kreeg ze dus een 9.  Het veldwerk vonden ze geweldig en ze kreeg voor Suche dan ook een 11
en Nasengebrauch een 10. 
Hierna kwamen de slepen.  Eerst de veerwildsleep.  Op zich liep ze die heel netjes, totdat ze
ineens zo maar, vlak voordat ze bij de eend was, naar rechts ging.  Het was een gebied waar
veel reeën liepen, dus ik neem aan dat ze op een ander lekker spoor terecht gekomen was. 
Gelukkig liep ze weer terug richting sleep.  Ik was dan ook erg blij dat ik twee eenden aan het
einde van de sleep had laten neerleggen. Eerst de goede eend en op het eind de sleepeend. 
Ze kwam dan dus ook met de sleepeend terug, struikelde over de goede eend en probeerde
die er nog bij in de bek te nemen.  Dit bleek nog niet te passen, dus snel door met maar één
eend in de bek, die ze doordat ze er twee in had willen proppen, niet goed vast had en dus
onderweg nog een keer verloor.  Uiteindelijk bracht ze hem toch nog netjes binnen en gaf hem
ook keurig zittend af.  Het verliezen van de eend onderweg werd haar niet aangerekend omdat
ze geprobeerd had twee eenden in de bek mee te nemen en voor de Art des Bringens van
Federwild kreeg ze dus toch 10 punten. 
Daarna de sleep met het konijn.  Deze werd getrokken over een gerooid veld, waar het gras
op sommige stukken weer iets naar boven kwam. De sleep van Faya ging, voordat de haak
kwam,  eerst nog over een stuk zwart zand, daarna ging hij naar links en vervolgens weer
naar voren richting maïs.  Faya schoot zoals gewoonlijk weer uit de startblokken weg. De
wind kwam niet vanuit de rug maar van schuin links.  Op de haak schoot ze dan ook eerst
naar rechts, om zich vervolgens te corrigeren en naar links te gaan en al heel snel maakte ze
een haak naar rechts richting de maïs. Ze pakte het konijn direct op en kwam er vlot mee
terug.  De keurmeester vertelde me vervolgens dat ik een hond had die “ein sehr stabieler
verloren Sucher” was en dat ik daar trots op moest zijn.  Ik was er daarna dan ook vast van
overtuigd dat ik gezakt was.  Als zij vonden dat Faya in plaats van de sleep te lopen, verloren
gezocht had, dan moest ik toch gezakt zijn.  Niets bleek minder waar te zijn.  Voor beide
slepen kreeg ze een tien en voor het brengen van het konijn kreeg ze ook nog eens een 10. 
Ik was stomverbaasd en het duurde dan ook even voordat ik besefte dat ik er dus doorheen
was.  Faya had de HZP gehaald met 179 punten.  Helemaal super!

Als je wilde mocht je daarna de JEP doen.  Verloren zoeken van de eend, volgen rond bomen
in het bos en een drijfjachtje waarbij de hond, aangelijnd naast je, op zijn plaats moest blijven.
Wij hebben ervoor gekozen om ook de JEP te doen en ook die hebben we gehaald. 

Ondanks de slechte weersvoorspellingen voor vrijdag en zaterdag hadden we heerlijk weer en
alle vier de honden uit het nest die meededen, hebben de HZP en de JEP gehaald.  Francis en
Karen eindigen beiden met 187 punten. Karen had vier elven maar helaas ook een 8 vanwege
het niet zittend afgeven van de eend en het konijn. Francis daarentegen had geen enkel punt
onder de tien en werd de winnaar van de Bokaal en daarmee Suchensieger. Een geweldige
prestatie.