FAYA'S VJP VERHAAL

Deel I De training (met foto's)

Begin dit jaar besloten we met het hele nest mee te gaan doen aan de VJP-proef in Duitsland,
Vreden-Lünten. Aangezien de meesten van ons niet precies wisten hoe en wat we moesten
trainen en niet over de juiste velden beschikten, spraken we een aantal data af om met elkaar
te trainen, bij onze enthousiaste fokker in België. Alleen al vanwege deze trainingen zou je het
zo weer overnieuw doen. Als voorjagers hebben we ontzettend veel geleerd, maar ook
ontzettend veel plezier met elkaar gehad. De ene keer ging het beter dan de andere keer,
vooral Faya had last van een baas die te veel de neiging had om met de fluit te willen ingrijpen,
maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.

Deel II De Verbandsjugendprüfung am 14.04.2007 bei Vreden-Lünten (met foto's)

En dan is het zover 14 april 2007. Om half 5 opstaan en om kwart over vijf in de auto op weg
naar Vreden-Lünten (JGV Westmünsterland e.V.). Ruim voor zevenen zijn we aanwezig in de
Gaststätte "Jägersheim", waar we moeten verzamelen, stambomen inleveren, entingsbewijzen
laten zien en betalen. Daarna volgt de groepsindeling. Drie keurmeesters en vier voorjagers per
groep. Alles zat mee deze zonnige en warme dag. Vanwege een loopse hond werd er een reu
uit de eerste groep verwijderd en daarvoor in de plaats kwamen Faya en ik. Jan Pijl zat al in
deze groep, dus we waren gezellig met zijn tweeën. Ferdinant ging met Francis mee en Karen
was samen met haar man, er was dus niemand alleen.
De keurmeesters zijn (zoals Ferdinant ons al verteld had) inderdaad totaal anders dan in
Nederland. Ongelooflijk positief en echt iedereen voldoende kansen gevend. Mensen die
meegekomen waren om te kijken, mochten ook in de linie meelopen en konden zo alles van
dichtbij zien. De keurmeesters geven ook tips tijdens het lopen, vertellen je hoe je het het
beste kunt doen (niet de hond inzetten op het hazenleger, maar een meter verder, anders
zuigt hij zich vast in het leger), humor (iedere keer als Faya ergens achteraan zat, lachen en
roepen dat ik haar nu in mocht fluiten), echt super en tja als Faya dan ook nog piekt op het
juiste moment, dan kan zo'n dag natuurlijk helemaal niet meer kapot. Hoewel ik eerlijk moet
toegeven dat alles voor ons meezat vanaf het begin. Een ideaal stuk om te revieren. Jan was
de eerste in onze groep en had met Fancka alles wat vloog al verjaagd voordat wij moesten.
Faya liep dan ook perfect, reageerde niet op het schot en toen ik haar terug moest fluiten was
ze net aan het plassen, dus had ik ook gelijk haar aandacht.
Daarna het op linie lopen. We liepen nog maar net of ze stond pats boem stil (daarvoor werd ik
door de dolle mina over het veld gesleept, daarna trouwens ook weer), dus ik draai me om, om
te kijken wat er aan de hand was, staat ze stijf voor, pal naast een fazantenhen. De
keurmeester geroepen en, heel mooi, super maar hij telde niet, want ze was aangelijnd. Daarna
stond ze dus voor op reeënsporen, hazenlegers, het maakte niet uit wat. De keurmeesters
vonden dat gelukkig helemaal geweldig. Jan en ik hadden het er namelijk net over gehad, hoe
ze daarop zouden reageren, een hond die dus ook op lege, warme plaatsen voorstond. Maar
aan het einde bij het verklaren van de cijfers, gaven de keurmeesters aan dat, dat betekende
dat ze een "sehr sensibele Nase hat". Toen ging eindelijk de eerste haas op (je moet dan
onmiddellijk de ogen van je hond afdekken, want hij mag de haas niet zien lopen, dan zou hij
namelijk het spoor op zicht uitlopen in plaats van met zijn neus), op een heel mooi veld met
hoog gras en die haas liep door een spoor en juist dat hazenspoor mocht Faya uitwerken. Ze
liep hem dan ook perfect uit, aan het einde ging ze nog naar rechts, daar kwam ze op reeën
sporen, die ze ook helemaal uitwerkte en op de terugweg stond ze ook nog voor. Op enorme
afstand bleef ze best lang staan. We wilden net allemaal weer gaan oplopen, toen ze de fazant
eruit stootte. En erachteraan. Lol dat de keurmeesters toen hadden (vooraf hadden ze
gezegd, als ze met de armen omhoog een huisje maakten, moest je je hond terugfluiten en
aanlijnen), en de armen vlogen dus omhoog toen Faya in volle vaart achter de fazant aan ging
en maar lachen. Wonder boven wonder kwam ze toch nog vrij snel terug (fazanten gaan
gelukkig omhoog en niet als kieviten laag en ver). Jan en de rest moesten vervolgens op een
veld waar even daarvoor gegierd was, dus die hadden het toch een stuk lastiger.
Vervolgens moesten alle honden nog een keer voorstaan. De Vizla uit ons groepje lukte het
met enige moeite en stond toen goed voor, de Duitse Draadhaar uit onze groep ging eerst
achter een ree aan, maar in de koolzaad waar de fazanten in moesten zitten, wilde het niet
lukken. Nou dan moest Faya maar eerst (in principe had ze al voldoende voorgestaan) want
die had "so eine gute Nase" en dan moest de vrouw met de Duitse Draadhaar zich klaar
houden. We zouden dan gaan proberen om Faya tot voorstaan te laten komen en dan weg
te halen voordat ze de fazant eruit zou stoten. Dan kon de Duitse Draadhaar namelijk ook
nog een keer op die fazant. Nou daar ging Faya, eerste stukje koolzaad, niets. Koolzaad was
links een strook van 40m dan een pad en rechts van dat pad een stuk omgeslagen mais van
25m. Dan de mais maar in daar vloog ze twee keer door en toen vond ze een waterplas. Effe
lekker badderen (met 25 graden best even lekker) en hup weer verder in de koolzaad. Ineens
moest ik blijven staan, want ze tekende (verder kon ik niets zien) en toen ze kennelijk heel
vast stond, mocht ik komen en haar proberen weg te halen zonder dat ze "het wild" opstootte.
Ik rustig (zoals Francis me dat geleerd had, rustig en van achteren) heengelopen en maar
zachtjes zeggen blijf, blijf, blijf en ze bleef, hand voor de borst langs en riem erom. Ik had haar
alleen moeten optillen in plaats van aan de lijn meetrekken, maar het was helemaal goed zo.
De Duitse Draadhaar kon daarna dus ook nog op diezelfde plek en die kwam ook tot
voorstaan. Daarna moesten we nog een hazenspoor uitwerken, want ze wilden bevestigd zien
wat ze de eerste keer gezien hadden. Er ging een haas in de verte op. Daar moesten we heen
rennen, Faya sleurde me zo ongeveer. Toen ik ongeveer was waar de haas opgegaan zou zijn,
heb ik haar losgelaten. Eerst vloog ze naar links de verkeerde kant op, maar maakte een slag
terug, kwam op het spoor en werkte het super uit, daarbij ook de haas er weer uitstotend.
Vol luid erachteraan, totdat de haas onder een hek door dook. Ze stond met stomme
verbazing naar dat hek te kijken, en zonder ook maar steun bij mij te zoeken, sloeg ze af naar
rechts daar langs het hek en aan de andere kant het spoor weer opgezocht en weg was ze.
Weer vlogen de handen van de keurmeesters omhoog en een lol dat ze weer hadden.
Uiteindelijk kwam ze het bosje weer uit, maar eerst weer het spoor opzoeken, en nog een keer
en toen kwam ze eindelijk terug. Helemaal op apegapen (ook vanwege de hitte), maar nog weer
iedere keer mij over het veld sleurend als ze ook maar iets dacht te ruiken. De Vizla en de
Duitse Draadhaar waren een stuk slomer en Jan en ik hadden beiden de honden tot twee keer
toe kunnen verkopen.
Uiteindelijk bleek dat al onze hondjes het gewoon supergoed gedaan hadden (Faya 2e met
75 punten, Francis met Feike 72 punten, Jan met Fancka 68 punten en Karen met Femke
64 punten) en dat terwijl ze pas acht maanden oud zijn.